Zelden naar zo’n film uitgekeken. Altijd gevaarlijk natuurlijk om vol verwachtingen aan een film te beginnen, maar ik had er zin in. Deze film (die ik vandaag in ‘den Aldi’ kocht) kan je best omschrijven als een romantische musical (met enkel en alleen Beatles liedjes). Klinkt nogal girlie, maar soit, er komt ook oorlog in (schieten en bommen!), dus ook iets voor de jongens. In de jaren ’60 is er de jongeman Jude (jawel!), die het grijze Liverpool (jawel!) verlaat en naar de U S and A trekt. Daar leert hij een jongen kennen, Max ([ja]wel!) en diens zus Lucy (jawel!), waar hij voor valt.Ik verzin het niet. Waar ik vooral voor vreesde, was het gebruik van de Beatles-catalogus. Nu, dat blijkt heel goed mee te vallen. De liedjes worden niet verkracht of slecht gebracht. Ze worden zodanig verweven in het verhaal dat ze geloofwaardig overkomen (en zo worden ze ook gebracht). Zie het als een leuke, mooie verkrachting. Als zoiets al bestaat tenminste. Anders bestaat het vanaf nu. Het is trouwens erg interessant om de liedjes in een andere context te zien. Nu, ik spreek over het merendeel van de liedjes, want ze zijn niet allemaal even geslaagd. Maar over de gehele lijn is deze aanpak zeker geslaagd. Wat mij persoonlijk erg tegenvalt, is het ‘gastoptreden’ van Bono en in mindere mate dat van Phil Collins. Ik snap niet dat Bono overal zijn domme kop moet laten zien. Hij brengt in geen enkel opzicht een meerwaarde aan de film. Hij zingt ‘I am the Walrus’, een scène die ongetwijfeld bij de beste van de film zou horen, maar die Bono op vakkundige wijze verkracht (slecht verkrachten!). Oasis had dit pakken beter gedaan. Als ik over de liedjes spreek, spreek ik natuurlijk als Beatles-fan en ik vermoed dat ook heel wat plezier verloren gaat als je de originele songs niet kent. Maar daar kan ik dus niet over oordelen. Wat voor de Beatles-kenners (of 60s kenners) interessant is, zijn de talloze metaforen en verwijzingen die in de film zitten. Het is niet de moeite om die op te noemen, omdat ik er waarschijnlijk toch vergeet. Als iemand de film heeft gezien, bereid ik me alvast voor op een verwijzingen-discussie. Uiteraard bezit de film nog andere troeven, zoals de fotografie bijvoorbeeld. Er wordt op een originele manier gewerkt met kleuren, kleurschakeringen, montage, combinatie van originele beelden en opgenomen beelden etc. De film kan je deels als droom, deels als psychedelische trip, deels als realiteit opvatten, hoe je het wil. Het verhaal is niet speciaal, maar dat hoeft ook niet echt. Je wordt zo in de film gezogen, dat de 2u voorbijvliegen. Het kan altijd beter, maar mij hoor je zeker en vast niet klagen.
Blog. 